De dag begint met het zoekenvan het restauratierijtuig. Dat isverrassend kortbij zodat ik voor het eerst niet de halve of hele trein hoef door te lopen. Omdat we nu in China rijden, hebben ze bij de grens de Mongolische restauratie geruild tegen een Chinees exemplaar.

De tijd gaat snel, voor we het weten komt het verstedelijkt gebied rond Beijing in zicht. Om half drie zijn we er. De bijna 9000 kilometer lange treinreis zit erop. Ik heb nauwelijks de gelegenheid om daar eens rustig over na te denken, want de lokale reisagente staat mij en een hele kluit andere toeristen al op te wachten. Fier steekt ze het bord Tiaratours in de lucht. In een kudde makke schapen volg ik haar door het drukke verkeer keer heen naar een bus. Na een half uur is die bij een hotel van het type Hilton. Buiten razen de auto's volcontinu voorbij. Ik voel me totaal niet thuis. Wat moet ik met die koele, afstandelijk aandoende lobby, wat moet ik met die gemaakte, onpersoonlijke vriendelijkheid? Hier klopt iets niet... Dan komt het verlossende antwoord: er is sprake van een misverstand. Mijn hotel ligt op een totaal andere plek. Een taxi zal mij er wel heen brengen. Na een rit van drie kwartier ben ik er. Bijna. Eerst moet ik nog een stukje lopen, want voor auto's is het straatje afgesloten. Het is een kwestie van smaak, maar ik vind het meteen een toplocatie. Allemaal kleine winkeltjes, restaurantjes en barretjes, kortom: de intieme, warme en authentieke sfeer straalt van het typisch Chinese volkswijkje af. Ook over het hotel niets dan lof. Het ziet er allemaal meer dan piekfijn uit en het personeel is gemeend vriendelijk. 'Als je 's avonds de stad ingaat, wordt je misschien door iemand aangesproken om naar een 'lady-bar' te gaan. Daar kunt je beter niet op ingaan', klinkt de eerste tip. Maar goed, nog evenmijn hotelkamer. Na op allerlei plaatsen van het type 'behelpen' overnacht te hebben, kan ik nu over een zeer comfortabele kamer beschikken. Dat betekent inclusief airco, tv, internetaansluiting, ruime badkamer met toilet, verfijnd meubilair en kingsize bed.

Om negen uur duik ik de stad in. In een middelgroot restaurant worstel ik met een porseleinen soeplepel een uitgebreide maaltijd naar binnen, daarbij meewarrig aangestaard door twee onaangeroerde stokjes en het bedienend personeel. Dan wordt het tijd voor een pilsje. Als ik een stukje verder loop, zit ik in plotseling midden in een bruisend uitgaanscentrum. Verliefde stelletjes zetten elkaar op de foto, er zijn grachten, bruggetjes en kleurrijke verlichting schittert over het water. Uit een van de vele barretjes hoor ik muziekanten wanhopig een poging doen om iets van ‘Venus' (Shocking Blue) te brouwen. Ik word er dromerig, nostalgisch en romantisch van. Alle drie tegelijk. Of eerlijk gezegd: prettig vrouwelijk gezelschap zou ik nu toch best wel leuk vinden. En dan... plotseling gebeurt het: 'Come to lady-bar please'. Met mijn hoteltip nog vers in mijn geheugen, besluit ik het aanbod wijselijk af te slaan. Maar de uitnodigingen blijven me achtervolgen en steeds weer wijs ik ze stoïcijns af. Helemaal koud blijf ik daar niet onder. Bovendien heb ik nog steeds zin in een pilsje. Dan maar terug naar mijn eigen straatje om kort bij mijn hotel een pilsje te drinken. Ik loop wat heen en weer. Dan zie ik een simpel barretje. Ik besluit een gokje te wagen en ga naar binnen. Meteen snelt er een meisje achter me aan. ‘Do you want to go upstairs?', vraagt ze. Ik weet het allemaal niet meer. Naast mijn hotel is ook een bar. Daar vlucht ik heen. Om eindelijk een biertje te drinken. Met de barkeeper. Verder is er niemand.