Om half zes sta ik op. Een uur later komt de reisleidster Biamba met chauffeur Josha me ophalen. Ik bedank beiden voor hun meer dan fantastische inzet en ga naar de trein. De als stewardess verklede gastvrouwen staan ons al op te wachten in hun chique pakjes en witte handschoenen. Stipt op tijd, om kwart over zeven, vertrekt de trein. Op naar Beijing, het laatste stuk van mijn reis.Die zal dertig uur gaan duren. Alle plaatsen zijn bezet. Ik deel mijn coupé met de drie Nederlanders die met mij de rondreis in Mongolië maakten. Geheel onverwacht blijken de rijtuigen hypermodern te zijn. Gebouwd in 2007, beschikken ze over de allerlaatste snufjes. Zo zijn de coupé 's zelfs van DVD-schermen, koptelefoons en 220 volt stopcontactenvoorzien. Wi Fi ontbreekt nog maar net,maar deop steenkolen gestookte samovar uit de Russische trein heeft intussen welplaats gemaakt voor een keurige, roestvrijstalen heetwaterboiler.

Afgewisseld door een enkele stop ploegt de trein urenlang door het uitgedroogde, stoppelige landschap. Ondertussen zit ik wat te praten met mijn (internationale) medereizigers, lees ik een boek of maak ik wat foto's. Het is tegen half elf 's avonds wanneer de Chinese grens in zicht komt. In een godverlaten weiland staan enkele militairen in een streng bevroren houding al klaar om ons welkom te heten.

Eenmaal in China aangekomen, krast het nationalevolkslied uit volle borst door de nachtelijke speakers. Op het perron staat een hele batterij grensofficieren ons op te wachten. Hun missie is uitsluitend officieel doen of proberen te doen. Als de douaneformaliteiten eenmaal achter de rug zijn, kan de grote wisseltruc van de assen van onze rijtuigen beginnen. China heeft namelijk een negen centimetersgrotere spoorbreedte, wat andere onderstellen vereist. Alle rijtuigen worden naar een enorme loods gerangeerd. In drie rijen krijgen ze naast elkaar een plaatsje. Wanneer ze van elkaar zijn losgekoppeld, worden ze aan iedere kant door twee zware krikken de hoogte in getild. Wij mogen blijven zitten, gaan ook omhoog en kunnen bij de buren zien hoe de assen er onderuit gerold worden. De Chinezen spelen dit spelletje bijna blindelings: in één vloeiende beweging worden de nieuwe onderstellen aangevoerd en weer vastgezet. Ze doen dat zeer nauwgezet. Dat hopen we tenminste, want we willen veilig verder.Aan het slot van het ritueel worden de wagons weer aan elkaar geregen. Het kronkelend lint en de Chinese spoorwegen zijn weer vrienden. Niets kanhet laatste stukje van dereis naar Beijing nog in de weg staan.