Rond kwart voor negen worden Anke en ik bij onze hostel we opgehaald. In de 4-wheel drive Japanner zitten dan Christiaan en Willemiek al te wachten. Zij zijn op huwelijksreis. Met chauffeur Ajosh en reisleidster Biamba zullen we de komende week zo'n 1300 km rondtoeren. Wat een luxe, dat ze met zijn tweetjes voor ons vieren gaan zorgen!

Met de wegen is het nog droevig gesteld in Mongolië. Er zijn maar weinig asfaltwegen, die vaak ook nog eens in slechte staat van onderhoud zijn. Dat betekent dat we vaak via moeilijk begaanbare paden van de ene naar de andere plaats zullen rijden. Om de moeilijkheidsgraad te verhogen, lijkt de lokale ANWB sinds haar oprichting nog niet aan het plaatsen van richtingsaanwijzers toegekomen te zijn. Vandaag kunnen we alvast stevig oefenen. Op het programma staat immers een rit naar een gerkamp bij Oygi Nuur, een afstand van ongeveer 400 km.

De eerste paar honderd kilometer lukt het allemaal nog redelijk, maar dan begint het onvermijdelijke gestuiter door rulle zand. Urenlang, berg op, berg af. Intussen wordt het landschap steeds wijdser. Af en toe maken we een korte stop om foto's te maken of om wat te eten. Een piramideachtige hoop stenen is ook een aanleiding. Het geheel heeft een spirituele betekenis. Als je bij de verzameling stenen aankomt, dien je er respectvol omheen te lopen. Je mag ook wat te wensen hebben. Daartoe breid je de hoop met je eigen steen uit. Een bakbiljetje ertussen stoppen is eveneens een optie. Misschien schiet het dan wat harder op met je wensen. Bij een enkeling heeft het bezoek aan de spirituele keienmassa in ieder geval resultaat opgeleverd. Dat concludeer ik tenminste bij de aanblik van twee krukken, die door een rasoptimist zijn achtergelaten. Ik blijf een beetje sceptisch en besluit mijn eigen kruk voorlopig nog maar gewoon mee te nemen.

Na een rit van acht uur komen redelijk fit aan bij een prachtig uitgestrekt meer. In het kamp, zullen we weer in zo'n traditionele ger gaan slapen. De bedden zijn zeer comfortabel, merken we direct op. Maar eerst gaan we eten. Het speciale programma hebben ze voor het laatst bewaard. Ik word naar een aparte ger geloodst. Algauw wordt me duidelijk dat ik als buitenlander in een integratietraject beland ben. Even waan ik me in Volendam, maar het blijkt nè t even iets anders te gaan. Eerst word ik verkleed als échte Mongoliër. Vervolgens onderga ik eeninnerlijk transformatieproces. Als dat voltooid is voel ik me meer dan ooit met de lokale bevolking verbonden en kunnen de foto's genomen worden. Wanneer de duisternis valt, zoek ik mijn bedje maar eens op. In mijn dromen galoppeer ik op mijn paard achter een kudde aan. Als een échte Mongoliër.