Met een vierkante rug sta ik op. Het slapen op een nomadenbed is niets minder dan een oefening in nederigheid. De betonnen vering is daar debet aan, naast de beperkte afmetingen. Aan de lokale bevolking mag zo'n bed dan misschien een zee van ruimte bieden, voor de kingsize minnende Nederlander zit er niets anders op dan zijn knieën tot zijn nek toe op te trekken.

Tijdens het ontbijt spreek ik met een Duitse arts. Mijn enkel gedraagt zich prima. Ik hoef dan ook geen beroep op hem te doen. Rond elf uur gaan we weer terug naar ons hotel.

Daar eenmaal aangekomen, besluit ik te kijken of het lukt de kas bij te spijkeren. Een medewerker van het lokale reisagentschap wil me wel helpen. En vooral Marcel; misschien de enige mantelzorger wiens hulp zich tot ver over de nationale landsgrenzen blijkt uit te strekken. Hij wil wel even bijspringen. Daartoe ben ik voor het eerst overgeleverd aan de Western Union, de bank waar de Nigeriaanse bendes zo succesvol zaken mee plegen te doen. Na wat mailtjes heen en weer kan Marcel de verlossende Money Transfer Code doorgeven. Net voor sluitingstijd loop ik het bankgebouw in, om de hoek van mijn hotel. Vijf minuten later sta ik opgelucht weer buiten. Mè t een handvol dollars om - met een bé é tje geluk - de hele reis uit te kunnen zingen.

Uit de geldzorgen: dat moet natuurlijk gevierd worden. Ik neem mijn laatste Mongoolse biljetten mee, nog altijd een forse bundel. Het lijkt me genoeg om een avond tomeloos uitgaansplezier mogelijk te maken. En daar gaan we dan, met een man of tien, op naar de Ierse pub in de trendy binnenstad. Bij het afrekenen van mijn eerste biertje duizelen de bedragen op de bankbiljetten voor mijn ogen. Geeft niet...maar toch... met het opdrinken van dat eerste biertje spoel ik en passant de helft van mijn Mongoolse vermogen weg. Voor mijn derde biertje moet ik al beroep op iemands welwillendheid doen. Het is gezellig aan tafel met een gezelschap van zeven nationaliteiten, waarvan de gemeenschappelijke parapluie de Engelse taal is. Mijn buurman komt uit Australië. Hij vliegt. Op een airbus. Nu drinkt hij. Een hele verzameling lege flessen staat voor hem op tafel. Als stille getuige. Ik prijs me gelukkig dat ik niet met hem hoef mee te vliegen over een paar uur. Maar dan slaapt hij. In de lucht. In een stapelbed. Boven mij.