Ik besluit de dag rustig te beginnen en na het ontbijt eerst mijn blog bij te werken. Nadat de tekst erop staat, kost het toch nogal wat tijd om er enkele foto's op te plaatsen vanwege een wel erg traag werkende internetverbinding.

Rond twaalf uur besluit ik de stad in gaan. Mijn plan is om mijn enkel niet te zwaar te belasten en het dus vooral eenvoudig te houden. Eerst bezoek ik een van de fraaie metrostations waar Moskou om bekend staat. De pracht en praal straalt aan alle kanten van de muren, pilaren en plafonds af. Mozaïeken uit duizenden stukjes, sierlijk gekruld stucwerk overal waar je kijkt en dat allemaal gelardeerd met kroonluchters die me aan de Jugendstil doen denken. Zonder meer indrukwekkend allemaal, maar mijn enkel oordeelt anders nadat ik een paar uur onderaardse spoorzoekertje gespeeld heb. Ik besluit mijn duistere sightseeing maar af te ronden en het daglicht weer op te gaan zoeken. Op naar het Rode Plein dus en op naar het Kremlin. Kan ik meteen een paar verplichte nummers afvinken. Het plein doet automatisch aan het oude Sovjettijdperk denken. Ik vouw mijn krukje uit en er is weinig fantasie voor nodig om de militaire parades aan me voorbij te zien trekken...

Een stukje verderop staan twee Russen toeristen te ronselen voor een sightseeing. Ik besluit me aan te melden. Om drie uur brengt Nathalie me samen met Nederlandse Jan - het andere slachtoffer - naar een minibusje. Daar wacht chauffeur Michael ons op. Nathalie heeft geschiedenis gestudeerd en weet ons tijdens de twee uur durende tour veel informatie te geven in perfect Engels. En zo komt het verleden toch weer een stukje tot leven. Een heden is er ook, want sinds de Perestrojka heeft de stad nieuwe kleren aangetrokken. Moskou is nu ook hip, Moskou vibreert en kan zich meten met het dynamische, jeugdige elan van menig Europese hoofdstad.

Wanneer Nathalie afscheid van me genomen heeft, neem ik de metro terug naar het hotel. Vanavond om acht uur worden we immers al met de bus naar het station gebracht om tijdig met de trein naar Mongolië te kunnen vertrekken. De onderaardse trip verloopt buitengewoon voorspoedig. Rond 17.30 uur sta ik als ervaren mol weer boven de grond om het daglicht met toegeknepen ogen te verwelkomen. Nu nog even wat water kopen om mee te nemen tijdens zesdaagse treinrit. In een reflex grijp ik alvast naar mijn portemonnee. Maar dan...de grote ontgoocheling... ik zoek en zoek en ik vind niets, helemaal niets. Naarstig zoek ik verder...en verder...mijn rugzakje...Ongeloof. Ik ben bestolen! Weg mijn portemonnee met creditkaard, bankpas, rijbewijs en een beperkte hoeveelheid geld. Een lichte paniek oververvalt me, maar het lukt me aardig om enigszins rustig te blijven.

Bij het hotel aangekomen luikt het me in eerste instantie niet om Nederland telefonisch te bereiken. Dimitri - agent van de reisorganisatie - blijkt al snel de reddende engel. Nederland met 0031 bellen,werkt niet. Dat zit allemaal net even iets anders in elkaar, een kwestie van het plusteken (+) ervoor en slechts é é n nul ervoor. Ik blokkeer meteen mijn creditkaart en bel vervolgens Linda van Tiaratours. Na intern overleg belt ze met een positief bericht terug: ze begrijpen op kantoor mijn netelige positie. Van Dimitri kan ik genoeg geld lenen om onderweg naar Mongolië eten en drinken te kunnen kopen. Daar verblijf ik lang genoeg om op de een of andere manier weer geld te regelen voor de rest van mijn vakantie. Onderweg naar het vliegveld bel ik Marcel nog. Of hij uit kan zoeken hoe ik mijn bank kan bereiken om te vragen of hij kan helpen mijn bankpas te blokkeren. Al hobbelend in het busje noteer ik tien minuten later de gegevens.

Nog een beetje van slag kom ik op het station aan, waar Dimitri ons de laatste gegevens verstrekt en ons naar de trein begeleidt. Het grote avontuur gaat bijna beginnen. Om half tien vertrekt dan het groene lint met veertien rijtuigen naar het oosten.

De vierpersoons coupé deel ik met een Japanse vrouw. Ze heeft dezelfde leeftijd als ik. Wat een luxe met al die ruimte! Ze blijkt al vijftien jaar in Finland te wonen. Russen tref ik in deze zomerse Express weinig aan. Hoofdzakelijk westerse vakantiegangers bevolken de wagons. Het samen op weg zijn met hetzelfde doel verbroedert. In die zin lijkt het wel een heel klein beetje op de sfeer tijdens de pelgrimstocht naar Santiago.

Zo duurt het niet lang, voordat mijn coupé opgevrolijkt wordt door een stel uit Australië. De wodka die ze hebben meegebracht, mist zijn uitwerking niet. Om twee uur besluiten we de feestlichten te doven. De stalen cadans van haastige wielen op spoorstaven smeden mijn dromen slingerend aaneen.