In China geweest zijn zonder de muur gezien te hebben, dat bestaat natuurlijk niet. En dus heb ik bij het hotel een excursie geboekt. Eentje zonder allerlei verplichte commerciële bezoekjes, zo verzekert de folder tenminste. Volgens het meisje aan de balie zal het busje tussen zeven en half acht voor de deur staan. Of dat hoopt ze maar. Want wanneer het er om vijf over half acht nog niet is, raakt ze in lichte paniek en slaat ze druk aan het bellen. Snel moet ik met haar de straat op, waar ze een taxi aan houdt. Om tien voor acht word ik bij het busje afgezet. Ik zal met een Amerikaans en een Spaans stel de dag gaan doorbrengen. De vrouwelijke gids - Yasmin - weet enthousiast te melden, dat we eerst naar de muur gaan. Dan is het immers nog niet zo druk. We gaan naar de zuidzijde; ook dat helpt tegen de drukte. Het is maar twee uurtjes rijden naar Badaling. Het is druk, erg druk op de weg, merken we al snel. Veel auto‘s maar ook veel bussen. Die moeten allemaal ergens heen. Vergeefs turen we onophoudelijk de bergen in, op zoek naar het Chinese wereldwonder. Dan parkeert de chauffeur. Bij een gigantisch grote muur. Van bussen. Verveeld staar ik de lucht in en zie een andere muur: de echte muur, die als kolossaal monument de hoogte in slingert. Duizenden en nog eens duizenden Chinezen banen zich als mieren een weg naar boven. We krijgen van Yasmin een uur en twintig minuten de tijd om de Chinezen na te doen. Bij dertig graden. Geen minuut te veel, zou ik zeggen, want zelfs met een kruk is het een ware vuurproef. Dat de treden steeds anders zijn, verhoogt de moeilijkheidsgraad alleen maar. Aan het klimmen lijkt geen einde te komen. Bij de derde uitkijktoren maakt Juan van het Spaanse stel een foto van me. Dan houd ik het voor gezien en wurm ik me door de mensenmassa heen naar beneden.

Het bezoek aan een jadefabriek is het volgende punt op het progamma. Wij zijn niet de enigen, want het parkeerterrein staat vol met bussen. Helaas, het is middagpauze, dus de vaklui - een man of tien - die het kostbare jade (soort gesteente) bewerken, zullen we niet in aktie kunnen zien, meldt de fabrieksgids. Wij treuren er niet om want de rondleiding zit er nu des te sneller op. Maar we moeten nog wel even hun winkel, of zeg maar groot warenhuis met allemaal jadeproducten bezoeken. Het is de bedoeling om er wat te kopen, maar slechts een enkele sterveling blijkt dat te doen.

Misschien is een bezoek aan een zijdemuseum een stuk interessanter. Een alleraardigste gids jongleert ons met speels gemak door de zijdegeschiedenis en de zijdefabricage heen. Interessant, dat zeker. Maar daarna blijft er weer meer dan genoeg tijd over om te kunnen shoppen in de belendende megastore. Een zijden sjaal, das of kussensloop is toch wel het minste waar we aan zouden kunnen denken, begrijpen we.

Het wordt tijd om wat te gaan eten. Bij de Chinees uiteraard. Met zijn vijven worden we aan een grote tafel gezet. De ene na de andere heerlijke schotel arriveert. Alleen de drankjes moeten we zelf betalen. Niemand die daar moeilijk over doet.

Als het (culinaire) hoogtepunt erop zit, gaat de trip weer verder. We gaan de graftombes van de keizers van de Mingdynastie bezoeken. Die liggen - hoe kan het anders - op een zeer vredig terrein. Her en der staan groepjes bomen, wat samen met een licht briesje voor de nodige verkoeling zorgt. Na een uitgebreide geschiedenisles van onze gids en na wat foto's gemaakt te hebben, kunnen we weer het busje in.

Het is theetijd en dan moet je uiteraard bij de Chinezen zijn. We parkeren naast een stel andere busjes op het terrein van een gebouw dat een soort theeacademie lijkt te zijn. Voor een heuze ‘theeceremonie' worden we met ons vijven een klein kamertje ingeloodst. Een charmant meisje is nu aan zet. Het is een genoegen om te kijken, hoe ze met sierlijke bewegingen de thee in schenkt. Ze maakt er iets magisch van, laat de thee vrolijk de kopjes in dansen. Ze zou mij gemakkelijk van de koffie af kunnen krijgen, als dat nodig was, fantaseer ik.

Onze dagtocht nadert zijn einde. Van al het klimmen en slenteren ben ik behoorlijk moe geworden. Maar...hoera: we krijgen nu de laatste verrassing op ons progamma: niets minder dan een authentieke Chinese voetmassage. De touroperator heeft geen halve maatregelen getroffen en zoekt de Olympische ambiance op. We rijden langs de 'Watercube' en het 'Birdsnest' om vervolgens na het passeren van een slagboom het terrein van het Olympisch Trainingscentrum op te rijden. Onze verwachtingen zijn hoog gespannen: dit moet wel de absolute top zijn. Maar toch....het begint allemaal verbazingwekkend eenvoudig. Eerst mogen onze voeten in een teiltje met heilzame kruidenzakjes badderen. Dan komen in een keurige rij de masseurs en masseuses binnen die ritmisch op onze voeten beginnen te kloppen. De ontspannende werking van de oosterse klopmassage ontgaat me volledig. Ik wordt er eerder onrustig en opgejaagd van. Gelukkig komt dan de rustgevende stem van de specialiste binnen. In haar college benadrukt ze de totaal andere visie van de Chinese geneeskunst. Deze pakt immers de kwalen bij de oorzaak aan en is niet alleen maar gericht op het bestrijden van de gevolgen, zoals de westerse geneeskunst dat pleegt te doen. Daar hebben wij niet van terug. Zeker niet, wanneer er een vijftal dokters - vergezeld van een tolk - aan komt snellen. Eentje is zelfs professor. Voor hem wordt speciaal applaus gevraagd.

Mijn dokter is buitengewoon snel met zijn diagnose. Het blijft mijn leven lang maar aantobben met mijn gezondheid. Of ik moet een structurele keuze maken en de boel bij de wortel aanpakken. Met die wortel blijkt hij al een aardige hint te geven. Voor omgerekend 160 euro kan ik een uitgebalanceerd kruidenpakket mee naar huis krijgen. Maar dat helpt dan ook echt. Voorzichtig wimpel ik het recept af. Ineens is mijn dokter dan niet geïnteresseerd meer in mijn gezondheid. Met rasse schreden verlaat hij de behandelkamer.

Wanneer we later buiten zijn, blijken weallemaal doodziek te zijn. Opgeteld voor een vermogen. Opéén na, de Spaanse Juan. Die is kerngezond.Maar hij is dan ook zelf arts. Van dieren.