Vandaag wil ik wat cultureels doen: het Plein van de Hemelse Vrede en de Verboden Stad bezoeken. Rond de middag houd ik op straat een taxi aan. Voor een habbekratszit ik een klein half uur bij hem in de auto. Al reikt de communicatie niet veel verder dan Holland, football en number two, toch zet hij me netjes bij het immense vredesplein af. Het is dan nog een flink eind lopen voordat ik de straat die eraan grenst ben overgestoken. Onderweg houden mij twee studentes aan. Ze maken een sympathieke indruk en willen graag wat Engels oefenen. Eerst willen heel even ze wat drinken - het is ook zo warm vandaag - daarna zullenze met me meegaan naar de Verboden Stad. Voor dat drankje loodsen ze me eerst een park door. Vervolgens komen we ineen klein theehuisje terecht, waar ik van een zwijgzame mevrouw de thee mag uitkiezen. Dan gaat de deur van het kleine kamertje dicht. En kunnen we onder het thee drinken Engels gaan oefenen. Zo nu en dan komt de mevrouw wat brengen. Koekjes, stukjes meloen of een glaasje fris. Dan schuifelt ze weer weg, het onzichtbare in. Een onbekende hand lijkt de deur daarna steeds piepend dicht te trekken Mijn studentes leren rap, maar toch kruipt de tijd moeizaam voorbij. Ik krijg het benauwd, voel me niet op mijn gemak in het unheimisch afgegrendelde kamertje. Het lijkt me het beste om mijn tijdelijke docentschap maarop te geven en te vertrekken. Zwijgzaam schuifelt de mevrouw binnen. Met de rekening en een vanzelfsprekende blik, dat ik die wel zal betalen. Na een vluchtige oogopslag lijkt de schade mee te vallen: omgerekend zo'n 15 euro. Ik trek mijn portemonnee en leg het geld op tafel. Maar dan komen de studentes in aktie. Ik heb het niet goed gelezen; het gaat om het tienvoudige, want er staat nog een nul achter. Het was een heleexclusieve thee die ik nota bene zelf heb uitgekozen! Als ik zeg dat ik geen cent meer betaal en dreigend naar de deur loop, zetten ze hun laatste offensief in. Ik kanhen toch nietmet de problemen laten zitten? Het kan me allemaal niet meer schelen. Met mijn kruk als wapen werk ik me het bedompte kamertje uit. Eenmaal buiten haal ik diep adem en ga al krukkend de vrijheid tegemoet.

Na een minuut of twintig sta ik aan de poort van de Verboden Stad. Binnen de muren wacht me een eindeloze pracht en praal aan tempels, de ene nog fraaier dan de andere. Maar daarvoor moet wel een hele boel gelopen worden. Daarom houd ik het na een tijdje voor gezien. Via het Plein van de Hemelse Vrede wil ik per taxi weer terug naar mijn hotel. Een paar aardige, leergierige meisjes staan me al op te wachten. 'We like to practise English. But maybe we can have a drink first?'

Ik heb helemaal geen dorst meer, ook al is het dertig graden nu en op nieuwe problemen zit ik al helemaal niet te wachten. Taxi! Helaas, alsof de duvel ermee speelt rijdende chauffeursgenadeloos door, de een na de ander. Gelukkig is het traditionele fietsvervoer wat toeschietelijker. Met een vriendelijke man spreek ik een nette prijs af waarna ik plaats kan nemen op zijn riksja-bankje. Het getrainde lijf zet er al meteen flink de sokken in. Na een minuut of vijf wordt hij - béétje merkwaardig - afgelost door zijn collega. Die schiet eerst kriskras allerlei steegjes door. Vervolgens gaat het een drukke weg op, tegen het verkeer in wel te verstaan. Met ware doodsverachting scheurt de atleet verder, rakelings langs auto's op. Plotseling schiet hij weer een steegje in, en nog een. Dan zijn we er. Zegt hij. Want om de hoek ligt mijn hotel. Ik pak mijn portemonnee en geef hem het afgesproken bedrag met een kleine fooi. Verbaasd kijkt hij me aan: kennelijk heb ik het niet goed begrepen. Zelfverzekerd haalt hij een kaartje uit zijn zak met de tarieven. Of ik dus maar even het honderdvoudige neer wil tellen, begrijp ik nu. Natuurlijk heb ik daar helemaal geen zin in. Dan is de man ineens helemaal niet zo aardig meer. De onweer staat op zijn gezicht. Wanneer daar de eerste bliksemschichten bijkomen, duw ik hem als laatste compromis een klein biljetje in zijn hand en ga er als een haas vandoor. Bij een drukke weg houd ik een taxi aan. Met meter. Die doet over het laatste stukje nog een minuut of tien.